Κλειδιά πήρα, λεφτά πήρα, κινητό πήρα...τι ξεχνάω;

 Για άλλη μια φορά, χαίρετε! Πώς είστε; Πάντα καλά! Και λέω καλά, γιατί, όπως λέει και ένας άνθρωπος που είχα την τύχη να γνωρίσω, πάντα θα λέμε πως είμαστε καλά, κυρίως για να το πιστέψουμε οι ίδιοι. 

 Λοιπόν. Χθες είδα κάτι ενδιαφέρον στο internet. Δηλαδή, ελπίζω να είναι ενδιαφέρον, γιατί θα το μοιραστώ μαζί σας, εδώ, στην Ελλάδα. Και με άλλα μέρη του κόσμου βέβαια, μιας κι έχουμε επισκέπτες από Καναδά μέχρι Λιθουανία! Hello parts of the world! Salut toutes les parties du monde! Οκ, σταματάω. Eurovision το κατάντησα! 

Για να μη λέτε ότι σας κοροϊδεύω
και  ότι τα
βγάζω από το μυαλό μου

 Τι θα 'λεγα; Α ναι! Τον τελευταίο καιρό έχω σταματήσει να βλέπω τηλεόραση και παρακολουθώ εκπομπές του εξωτερικού μέσω internet. Πρόσφατα το μάτι μου πήρε ένα πολύ ενδιαφέρον show. Λέγεται 60 minutes. Χθες, που λέτε, παρακολούθησα μια πραγματικά τρελή ιστορία. Πρόκειται για κάποιους ανθρώπους που έχουν "μεγαμνήμη", αν μπορώ να το θέσω έτσι. Θυμούνται, τέλος πάντων, τα πάντα. Όχι απλώς πολλά πράγματα, αλλά κάθε μέρα της ζωή τους. Δε θυμούνται μόνο τη μέρα, θυμούνται την ώρα, τι καιρό είχε και τι φορούσαν! Πάντως, ειλικρινά, όσον αφορά εμένα, υπήρξαν μέρες που βγήκα από το σπίτι και ξέχασα να βάλω παντελόνι. Και τις θυμάμαι πολύ καλά αυτές τις μέρες!
 Συνολικά πήραν συνέντευξη από 6 άτομα. Ένα από αυτά ήταν και η ηθοποιός Marilu Henner, η οποία, θέλω να σας ενημερώσω, είναι παντρεμένη 4 φορές. Μπορείτε να φανταστείτε πώς θα είναι να είσαι παντρεμένος με ένα τέτοιο άτομο; Θα θυμούνται για κάθε γεγονός κάθε παραμικρή λεπτομέρεια! Αν έστηνες καυγά μαζί του, δε θα κέρδιζες ποτέ:
-"Ποτέ δεν είπα πως δείχνεις χοντρή!"
-"Και όμως ναι, το είπες! Ναι, ναι, ναι! Ήταν 23 Απριλίου του 2009, έντεκα και μισή το βράδυ. Έβρεχε λίγο και ένα αεράκι ερχόταν από τα νοτιοδυτικά. Φορούσες μάλιστα εκείνο το πουλόβερ που κάνει ΕΣΕΝΑ να δείχνεις χοντρός!!!"WTF?!
 Βέβαια, το επεισόδιο αυτό με έκανε να προβληματιστώ. Εγώ γιατί δεν έχω καθόλου καλή μνήμη; Είχα πολύ καλά παιδικά χρόνια. Θυμάμαι που πήγαινα νηπιαγωγείο, θυμάμαι που καβαλίκευα το ποδήλατό μου, που κρεμόμουν από τα κλαδιά των δέντρων, που έπεσα και χτύπησα το κεφάλι μου το 1999, που ξύπνησα το 2001 διασωληνωμένος σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Όλα τα γεγονότα ενδιάμεσα παραμένουν θολά. Σκέφτομαι να επισκεφτώ κανέναν υπνωτιστή, μήπως και μπορέσει να με βοηθήσει. Αν έχετε κανένα καλό υπόψιν σας, αφήστε σχόλιο από κάτω.

Ένας υπερβολικός που δεν ξέρει τι του γίνεται...